“Aan allen die hem eenmaal kenden en nog liefhebben”
Met deze woorden begint Frederik van Eeden zijn roman uit 1913 over zijn overleden zoon Paul. Bij het lezen valt al snel op dat dit boek geen standaard biografie is, maar eerder een filosofisch betoog over de relatie tussen leven en dood én een eerbetoon van een vader aan zijn zoon.
De roman is een chronologische terugblik van Frederik van Eeden op het leven van zijn zoon. Het plot is vrij simpel; Frederik van Eeden vertelt simpelweg over het leven en de dood van zijn zoon Paul. Rond het twintigste levensjaar van Paul wordt hij ongeneeslijk ziek en langzaam vallen al zijn lichaamsfuncties uit, totdat hij op zijn vierentwintigste overlijd. Frederik van Eeden vertelt over de geboorte tot de dood van Paul. Het plot is erg simplistisch, maar in dit geval een typisch geval van ‘less is more’. In andere boeken zou ik misschien spanning missen in dit plot, maar in dit geval kwam de schoonheid van het verhaal en de bijzondere schrijfstijl van de schrijver extra goed uit.
