'Jullie kindje.' Het klinkt na in mijn hoofd. Ze kan Renée bij haar naam noemen, maar doet dat niet. Het is allicht toevallig, of het getuigt van een groot inzicht. Een warme deken die ze om Tereza, Renée en mij wikkelt en die ons onlosmakelijk met elkaar verbind.'
- bladzijde 168. 
Bovenstaand fragment komt uit het nieuwe werk van Peter Terrin, Post Mortem. Post Mortem gaat over pijn. Pijn die van het diepste van je tenen optrekt tot het puntje van je hoofd. Pijn die je ziel mentaal niet kan dragen en je daarom fysiek gaat voelen. Pijn. Heel veel pijn. Overal pijn. Altijd pijn. Welke andere emotie kan je voelen als je bloedeigen, jonge, onschuldige dochter zoiets ergs overkomt? Iets dat geen enkel bot in je lichaam ooit had verwacht? Iets dat geen enkel orgaan kan verteren? Iets zo desastreus dat het je pijn en verdriet laat voelen waarvan je niet eens wist dat het bestond?
Hopelijk heb ik je nu nieuwsgierig gemaakt naar het verloop van dit verhaal. Post Mortem is zeker een aanrader om te lezen. Het geeft je bepaalt geen feel good gevoel, maar is wel heel pakkend, emotioneel en met vlagen zelfs grappig. Daarbij is de opbouw van het verhaal erg bijzonder: als lezer lees je een verhaal in een verhaal in een verhaal. Nog niet overtuigd? Misschien brengen de volgende recensies je op andere gedachten:
Recensie één
(Sardijn, Danielle, Omgekeerde bezwering,(02-06-2012))
Uit: de Volkskrant.
Recensie twee
(Bettens, Eddy, Zelfportret voor een dochter, (16-11-2012))
Uit: de Reactor.
