De aller-, aller-, allerlaatste keer

Ik ga stoppen. Stoppen ga ik. Met een hart vol lood zet ik dit laatste berichtje op mijn blog. Het is de aller-, aller-, allerlaatste keer.

En al die tijd lag daar
Dat heel gewone stukje papier;

Niemand wist
Dat er zo'n vreselijke afscheidsbrief
Op zou worden geschreven.

Vaarwel.

Post Mortem - Peter Terrin

Alles doet pijn

'Jullie kindje.' Het klinkt na in mijn hoofd. Ze kan Renée bij haar naam noemen, maar doet dat niet. Het is allicht toevallig, of het getuigt van een groot inzicht. Een warme deken die ze om Tereza, Renée en mij wikkelt en die ons onlosmakelijk met elkaar verbind.'

- bladzijde 168.

Bovenstaand fragment komt uit het nieuwe werk van Peter Terrin, Post Mortem. Post Mortem gaat over pijn. Pijn die van het diepste van je tenen optrekt tot het puntje van je hoofd. Pijn die je ziel mentaal niet kan dragen en je daarom fysiek gaat voelen. Pijn. Heel veel pijn. Overal pijn. Altijd pijn. Welke andere emotie kan je voelen als je bloedeigen, jonge, onschuldige dochter zoiets ergs overkomt? Iets dat geen enkel bot in je lichaam ooit had verwacht? Iets dat geen enkel orgaan kan verteren? Iets zo desastreus dat het je pijn en verdriet laat voelen waarvan je niet eens wist dat het bestond?

Hopelijk heb ik je nu nieuwsgierig gemaakt naar het verloop van dit verhaal. Post Mortem is zeker een aanrader om te lezen. Het geeft je bepaalt geen feel good gevoel, maar is wel heel pakkend, emotioneel en met vlagen zelfs grappig. Daarbij is de opbouw van het verhaal erg bijzonder: als lezer lees je een verhaal in een verhaal in een verhaal. Nog niet overtuigd? Misschien brengen de volgende recensies je op andere gedachten:

Recensie één

(Sardijn, Danielle, Omgekeerde bezwering,(02-06-2012))

Uit: de Volkskrant.

http://www.volkskrant.nl/wca_item/boeken_detail/453/241176/Post-mortem.html

Recensie twee

(Bettens, Eddy, Zelfportret voor een dochter, (16-11-2012))

Uit: de Reactor.

http://www.dereactor.org/home/detail/zelfportret_voor_een_dochter/

Interview met Peter Terrin over Post Mortem

http://www.vn.nl/boeken/fictie/schrijver-peter-terrin-zulk-verdriet-knauwt-aan-je/

Veel leesplezier!

Godverdomse dagen op een godverdomse bol - Dimitri Verhulst

Iemand eigenlijk onlangs nog een mammoet gezien?

Zakelijke gegevens
Titel: Godverdomse dagen op een godverdomse bol
Auteur: Dimitri Verhulst (http://www.uitgeverijcontact.nl/a-11-dimitri_verhulst.html)
Jaar van uitgave: 2008
Uitgeverij: Atlas Contact

Pessimisten opgelet. Ben jij ook met complete tegenzin op de aarde geworpen, als slachtoffer verstrikt geraakt in de nietigheid van het bestaan en slik je een minimum van tien ton anti-depressiva per dag om vervolgens voor het slapengaan ook nog een fles whiskey achterover te gorgelen? Zeg je nooit: `vroeger was alles beter`, want nee, vroeger wás niet alles beter, vroeger was net zo beestachtig, ontzaglijk, weerzinwekkend. Het was niks, het is niks, het wordt niks. Pas je in dit plaatje? Dan ga ik je heel blij maken – voor zover je emoties vreugde toelaten – met dit literaire werkje van Dimitri Verhulst, 'Godverdomse dagen op een godverdomse bol.' Let the fun begin.

Ik zou toch haast beweren dat ik al veel deprimerende boeken heb gelezen (Pauls Ontwaken – anyone?), maar dit boek slaat alles. In 200 bladzijdes weet Verhulst de gehele geschiedenis van de mens te verpulveren tot een nietszeggende leegte. Mensen worden neergezet als domme onderkruipsels die alleen eten, oorlog voeren en zichzelf voortplanten. Alle dingen die de mensheid ooit heeft bereikt, alle prestaties waar we toch wel trots op mogen zijn; ze worden vermalen door de giftige pen van Verhulst totdat er slechts een zielig hoopje as van over is. De geschiedenis wordt strak chronologisch weergegeven: van de mammoet tot de Jodenvervolging, van de oerknal tot de atoombom-knal, maar dan wél met veel scherp cynisme, pessimisme en literair opsmuk. Prettig is anders.