De aller-, aller-, allerlaatste keer

Ik ga stoppen. Stoppen ga ik. Met een hart vol lood zet ik dit laatste berichtje op mijn blog. Het is de aller-, aller-, allerlaatste keer.

En al die tijd lag daar
Dat heel gewone stukje papier;

Niemand wist
Dat er zo'n vreselijke afscheidsbrief
Op zou worden geschreven.

Vaarwel.

Post Mortem - Peter Terrin

Alles doet pijn

'Jullie kindje.' Het klinkt na in mijn hoofd. Ze kan Renée bij haar naam noemen, maar doet dat niet. Het is allicht toevallig, of het getuigt van een groot inzicht. Een warme deken die ze om Tereza, Renée en mij wikkelt en die ons onlosmakelijk met elkaar verbind.'

- bladzijde 168.

Bovenstaand fragment komt uit het nieuwe werk van Peter Terrin, Post Mortem. Post Mortem gaat over pijn. Pijn die van het diepste van je tenen optrekt tot het puntje van je hoofd. Pijn die je ziel mentaal niet kan dragen en je daarom fysiek gaat voelen. Pijn. Heel veel pijn. Overal pijn. Altijd pijn. Welke andere emotie kan je voelen als je bloedeigen, jonge, onschuldige dochter zoiets ergs overkomt? Iets dat geen enkel bot in je lichaam ooit had verwacht? Iets dat geen enkel orgaan kan verteren? Iets zo desastreus dat het je pijn en verdriet laat voelen waarvan je niet eens wist dat het bestond?

Hopelijk heb ik je nu nieuwsgierig gemaakt naar het verloop van dit verhaal. Post Mortem is zeker een aanrader om te lezen. Het geeft je bepaalt geen feel good gevoel, maar is wel heel pakkend, emotioneel en met vlagen zelfs grappig. Daarbij is de opbouw van het verhaal erg bijzonder: als lezer lees je een verhaal in een verhaal in een verhaal. Nog niet overtuigd? Misschien brengen de volgende recensies je op andere gedachten:

Recensie één

(Sardijn, Danielle, Omgekeerde bezwering,(02-06-2012))

Uit: de Volkskrant.

http://www.volkskrant.nl/wca_item/boeken_detail/453/241176/Post-mortem.html

Recensie twee

(Bettens, Eddy, Zelfportret voor een dochter, (16-11-2012))

Uit: de Reactor.

http://www.dereactor.org/home/detail/zelfportret_voor_een_dochter/

Interview met Peter Terrin over Post Mortem

http://www.vn.nl/boeken/fictie/schrijver-peter-terrin-zulk-verdriet-knauwt-aan-je/

Veel leesplezier!

Godverdomse dagen op een godverdomse bol - Dimitri Verhulst

Iemand eigenlijk onlangs nog een mammoet gezien?

Zakelijke gegevens
Titel: Godverdomse dagen op een godverdomse bol
Auteur: Dimitri Verhulst (http://www.uitgeverijcontact.nl/a-11-dimitri_verhulst.html)
Jaar van uitgave: 2008
Uitgeverij: Atlas Contact

Pessimisten opgelet. Ben jij ook met complete tegenzin op de aarde geworpen, als slachtoffer verstrikt geraakt in de nietigheid van het bestaan en slik je een minimum van tien ton anti-depressiva per dag om vervolgens voor het slapengaan ook nog een fles whiskey achterover te gorgelen? Zeg je nooit: `vroeger was alles beter`, want nee, vroeger wás niet alles beter, vroeger was net zo beestachtig, ontzaglijk, weerzinwekkend. Het was niks, het is niks, het wordt niks. Pas je in dit plaatje? Dan ga ik je heel blij maken – voor zover je emoties vreugde toelaten – met dit literaire werkje van Dimitri Verhulst, 'Godverdomse dagen op een godverdomse bol.' Let the fun begin.

Ik zou toch haast beweren dat ik al veel deprimerende boeken heb gelezen (Pauls Ontwaken – anyone?), maar dit boek slaat alles. In 200 bladzijdes weet Verhulst de gehele geschiedenis van de mens te verpulveren tot een nietszeggende leegte. Mensen worden neergezet als domme onderkruipsels die alleen eten, oorlog voeren en zichzelf voortplanten. Alle dingen die de mensheid ooit heeft bereikt, alle prestaties waar we toch wel trots op mogen zijn; ze worden vermalen door de giftige pen van Verhulst totdat er slechts een zielig hoopje as van over is. De geschiedenis wordt strak chronologisch weergegeven: van de mammoet tot de Jodenvervolging, van de oerknal tot de atoombom-knal, maar dan wél met veel scherp cynisme, pessimisme en literair opsmuk. Prettig is anders.

De Buitenvrouw - Joost Zwagerman

Wanneer is het klaar met die verdomde open eindes?

 

Zakelijke gegevens

Titel: de Buitenvrouw
Auteur: Joost Zwagerman (http://www.joostzwagerman.nl/web/biografie.htm)
Plaats en jaar van uitgave: Amsterdam, 1994
Uitgever: de Arbeiderspers

Een buitenvrouw. Een solitaire mevrouw die zich buitengesloten voelt, een versleten vrouw op leeftijd die haar dagen doorkomt door constant dat zelfde rondje in het park te lopen of gewoon je buurvrouw die het zo heerlijk vindt om in haar tuin te wroeten? Mijn gedachten begonnen al snel alle kanten op te kronkelen toen dit werk van Joost Zwagerman een klein beetje uitstak op een volle boekenplank. Wat was nou precies een “buitenvrouw”? Nieuwsgierig – misschien zelfs wel leergierig – sloeg ik het boek open. Terwijl de scherpe bladzijdes door mijn vingers gleden las ik de uitleg op de eerste bladzijde: “Buitenvrouw, bijvrouw; naast wettige echtgenote of vaste concubine een partner die elders woont.” Oké, duidelijk, ik zocht het dus flink aan de verkeerde kant, maar de titel had wel sterk mijn interesse getrokken.

Naast de titel waren er andere dingen in dit boek niet meteen zonneklaar. Waarom bijvoorbeeld dat vlotte taalgebruik in een boek voor volwassene? Populaire taal werd uitgekraamd en alles werd grof bij de naam genoemd: lul, kut, tolie, bakra's, gehossel, etc. Naarmate het verhaal begon te vorderen begreep ik dat dit taalgebruik het boek ook aantrekkelijker maakten voor jongeren en bovendien situationeel geloofwaardiger was (de hoofdpersoon is immers een leraar op een middelbare school). Ook was mij niet meteen duidelijk hoe een roman zowel over overspel als racisme kan gaan, maar ook dit werd me snel duidelijk tijdens het lezen. Datgene dat mij echt het meest in het donker liet was het einde. Veel boeken beginnen met een probleem en werken door naar een oplossing. Het probleem in dit boek was niet moeilijk te begrenzen: Theo Alteman, een Nederlandse leraar, is gelukkig getrouwd maar krijgt een affaire met zijn Surinaamse collega. Hij begint zich hierdoor in toenemende mate te ergeren aan racisme. Aan het einde van het boek is de affaire beëindigd maar één vraag wordt nooit beantwoord: weet Sylvia (Theo's vrouw) van de affaire of niet?

Tirza - Arnon Grunberg

In één keer raak

Zakelijke gegevens

Titel: Tirza

Auteur: Arnon Grunberg
Plaats en jaar van uitgave: Amsterdam, 2006
Uitgever: Nijgh & Van Ditmar

Een onervaren schrijver wordt niet zomaar een bestseller auteur. Na urenlang aankloppen bij verschillende uitgeverijen en veel nee-geknik geven de meeste schrijvers het überhaupt al op. Uitgeverijen lezen de eerste zinnen van de boeken van de jonge honden om vervolgens vriendelijk doch streng ze allemaal af te wijzen. Bijna allemaal. Hoeveel kans gaven ze Arnon Grunberg, een 23-jarige jongeman die op zijn zeventiende van de middelbare school was getrapt? Waarschijnlijk niet veel. Toch weet de jonge Grunberg een uitgever te vinden voor zijn debuut en dat is nog niet eens alles. Zijn eerste roman “Blauwe Maandagen” wordt een bestseller, niet alleen in Nederland maar in heel Europa. Het boek wordt vertaald naar het Engels, Duits, Deens, Italianas, Frans, Spaans, Tsjechisch, Zweeds en Japans. Zomaar, in één keer raak.

Haar naam was Sarah - Tatiana de Rosnay

Haar naam was Tatiana de Rosnay

Zakelijke gegevens
Titel: Haar naam was Sarah
Schrijfster: Tatiana de Rosnay
Plaats en jaar van uitgave: Amsterdam, 2008
Uitgever: Artemis & Co

Met betrekking tot de oorspronkelijke uitgave
Titel: Sarah's Key - Elle s’appelait Sarah
Plaats en jaar van uitgave: Parijs, 2006
Uitgever: Editions Héloïse d’Omesson

Smalle straatjes, historische huizen en lantaarnpalen met kronkelende bogen. Er zijn niet veel plekken op aarde zo betoverend als het magische Parijs. Zoals schrijver Ernest Hemmingway ooit zei: “If you are lucky enough to have lived in Paris as a young man, then whenever you go for the rest of your live it stays with you, for Paris is a moveable feast.” Schrijfster Tatiana de Rosnay had dit geluk; op 28 september 1961 werd zij geboren in een buitenwijk in Parijs. De Rosnay werd geboren in een creatief gezin; haar overgrootoma was de Russisiche actrice Natalia Rachewskïa en haar grootvader de schilder Gaëtan de Rosnay. De Rosnay droeg maar liefst drie nationaliteiten met zich mee; natuurlijk Frans, maar ook Engels en Russisch. De Rosnay beleeft haar jonge jeugd in Parijs, maar verhuist later naar Boston en in het begin van de jaren tachtig naar Engeland om Engelse literatuur te studeren. In 1984 keert de Rosnay dan toch weer ter
ug naar the city of love om nooit me
er te vertrekken.

Het stenen bruidsbed - Harry Mulisch

Het stenen hart

Norman Corinth leeft. Nauwelijks. Misschien bestaat hij wel helemaal niet meer. Muurvast opgesloten zit hij, tussen zijn verleden en het heden. Wanhopig en verward, de controle compleet kwijt. Hij weet het allemaal niet meer. In “het stenen bruidsbed” besluit hij de confrontatie aan te gaan; met zichzelf, maar vooral met zijn duistere verleden.

“Het stenen bruidsbed” is een aangrijpende roman van Harry Mulisch uit 1958. Het gaat over de Amerikaanse tandarts Norman Corinth. Aan het einde van de jaren 50 reist hij naar de oost-Duitse stad Dresden voor een congres. De stad is verwoest. Verwoest door bombardementen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het bezoek aan de stad dwingt Corinth om na te denken over zijn verleden. De stad is namelijk niet een willekeurige stad voor de Amerikaan; tijdens de Tweede Wereldoorlog heeft hij als piloot de stad gebombardeerd. Daarbij heeft Corinth, zonder militaire betekenis, slachtoffers die het bombardement hadden overleefd alsnog vermoord. In Dresden ontmoet hij de mooie Hella en de ondoorgrondelijke Schneiderhahn. Dit is het begin van twee dagen waarin gebeurtenissen zich razendsnel opstapelen en uiteindelijk het noodlot toeslaat....